Bente van Hintum (1996) is een enthousiaste masterstudent die volop geniet van het leven! Zij is werkzaam in de horeca, organiseert en presenteert haar eigen openmic Ratjetoe en is ambassadeur van ons mooie stadsie bij Thirty030.
‘Mooi hè, dit is me ouwe stadsie!’. Hij kijkt me lachend aan vanuit zijn rolstoel. ‘Woon je eigenlijk ook in Utrecht?’, vraagt hij me. ‘Ja, opa’. Ik leg hem uit dat ik in Lombok woon, vlak achter de grote gekleurde moskee. ‘Oh een zijstraat van de Kanaalstraat bedoel je? Dat ken ik wel!’.
We beginnen de dag met een bakje koffie en een stuk taart, want wanneer er reden is voor taart zullen wij daarvan gebruik maken. Vervolgens duw ik mijn opa voort in zijn rolstoel door zijn oude wijk langs de Adelaarstraat richting het Willem van Noortplein. Alsof hij nooit is weggeweest, wijst hij mij de weg naar zijn oude huis. ‘Het is het hoekhuis bij de tweede zijstraat van links’.
We stoppen bij zijn oude woning, boven de slagerij van zijn ouders aan de Adelaarsstraat. Iets langer dan 97 jaar geleden werd mijn opa, Kees van der Kroon, op 30 juni 1922 hier geboren. Zijn ouders waren altijd druk bezig in de slagerij. Tegelijkertijd zette zijn moeder tussen 1907 en 1927 dertien kinderen op de wereld. Al zijn broers en zussen werden dan ook regelmatig ingezet achter de toonbank en leerden stuk voor stuk waar het lekkerste biefstukje vandaan kwam.
97 jaar, een flinke leeftijd. Ikzelf vermoed dat dat komt door de sterke genen van mijn overgrootmoeder. Zij werkte dag en nacht in de slagerij en je zou wel kunnen stellen dat het een pittige dame was. Zo maakte zij twee wereldoorlogen en de crisis mee, maar wist zij haar gezin goed te onderhouden. Dit ondernemersbloed stroomt ook door mijn opa’s aderen. Nadat hij in 1952 trouwde met mijn oma, verhuisde hij met haar naar Gouda in 1953. Hij opende daar een servieswinkel en liet zijn geliefde stadsie achter.
Mijn opa is altijd met een warm gevoel aan Utrecht blijven terugdenken. In het verzorgingstehuis pronkt nog steeds een afbeelding van de domtoren aan de deur van zijn kamer. Hij vond het dan ook prachtig toen een groot deel van zijn kleinkinderen ervoor koos om in Utrecht te gaan studeren en wonen. Tevreden kijkt hij naar het oude pand van zijn ouders. Inmiddels heeft zich hier een Turkse slagerij gevestigd en ruilt zijn kleindochter liever een biefstukje in voor een lekkere vegetarische maaltijd. Utrecht is door de jaren heen veranderd, maar het is en blijft voor altijd het favoriete stadsie van mijn opa! Hij kijkt mij aan en vraagt: ‘Woon je eigenlijk ook in Utrecht?’.
Deze column is verschenen in De NUK.
Recente reacties