Mijn werk gaat over het grensgebied tussen mens en natuur. Juist nu, nu een hernieuwde liefde en belangstelling voor de natuur samen bestaat met- en juist ontstaat door- het verstikkende vooruitzicht van het potentiële en desastreuze verlies ervan. Dit probeer ik in mijn schilderijen weer te geven door een ambivalentie te creëren waarin lang bestaande vanzelfsprekendheden wankelen en waarin zichtbaar wordt wat we (lief)hebben op het punt dat we het kwijt raken. Wat we missen in de taal, zoek ik in kleur, verbeelding, vorm en lijn.

Naast mijn eigen kunstpraktijk, ben ik workshopleider bij Stichting de Vrolijkheid op het AZC in Utrecht. Ik werk daar in het kunstlab met kinderen van 8-12 jaar. Daarnaast begeleid ik voor de aankomende Sint Maarten Parade (die ieder jaar plaatsvindt in Utrecht) het ontwerp van het lichtsculptuur met dezelfde groep kinderen.

Hoe ging het schilderen?

Ik heb alleen maar leuke reacties gehad van voorbijgangers en bewoners van de buurt. Mensen op hun vaste wandeling, met of zonder hond, volgden de progressie en lieten elke keer hun waardering blijken. Busreizigers stonden altijd even stil op weg naar de halte of naar huis. Ook de kinderen uit de buurt waren nieuwsgierig en vonden het mooi. Soms stopte er een auto of een fietser, alleen om even ‘mooi’ of ‘goed bezig’ te roepen. Er werd mij ook koffie aangeboden door een bewoner van de straat en ik kreeg veel vragen of andere kastjes in andere straten ook gedaan konden worden. Wat mij het meest is bijgebleven is hoe dankbaar iedereen was voor wat kleur in hun buurt. Daarnaast was ik geraakt door de verbindende werking van het project: buurtbewoners van verschillende leeftijden en groepen spraken met elkaar en met mij over de kastjes, over de parade, over hun straat en buurt en vooral over wat mooi is en wat niet. Dat is dus wat één kastje omgevormd tot een canvas al kan doen.

   FACEBOOK

   INSTAGRAM

   LINKEDIN