VAN KASTJE NAAR CANVASJE
2024
AGNIETENSTRAAT
Click here for English
KIM BUISMAN
Kim Buisman (1987) is een schilder en dichter uit Utrecht. Haar werk zet klassieke schildertechnieken in om het surrealistische van mens en natuur te verbeelden. ‘Mensen zijn fascinerende dieren. Hoe gaan we om met onze eigen natuur? Door te schilderen zoek ik naar een soort verbinden, naar een beeld zoals een gedicht – direct en gevoelig.’
Het verhaal achter het kunstwerk
“Only love gives me shelter”
Afgebeeld is een liggende, naakte, wat oudere man. De rustende man plaatste ik in een oud houten hutje met een dakpannen dak. De rode kleur van de dakpannen valt op en benadrukt zo het thema onderdak, letterlijk ´een dak boven je hoofd hebben’.
Vanuit de buurt hoorde ik over de rijke geschiedenis rondom het stoplicht kastje: oude hofjes, mooie musea en de Fundatie van Maria van Pallaes – de prachtige rij huisjes tegenover het kastje, de zogeheten ‘Kameren van Maria van Pallaes’ uit 1651 zijn immers gebouwd als onderdak voor de armen. Ook wezen zij me op het schilderij van Hendrick Bloemaert ‘De jaarlijkse voedseluitdeling aan de armen door Maria van Pallaes’ (1657), in het Centraal Museum.
Al snel kwam ik op het thema ‘onderdak’ – ieder mens heeft de behoefte om, beschut tegen de buitenwereld, ergens veilig te mogen rusten. In mijn ontwerp zocht ik daarom naar een universeel beeld dat deze kwetsbare behoefte van de mens uitbeeldt.
“Het is een grote eer om een toevoeging te mogen maken aan een plek die voor zoveel mensen een betekenis heeft.”
Door de suggestieve manier van schilderen hoop ik een sfeer van kwetsbaarheid op te roepen. De sobere kleurstelling van enkel klassieke pigmenten zoals gebrande omber, gele oker, gebrande sienna en ivoorzwart maakt dat het kastje aansluit bij de 17e eeuwse architectuur. Tevens komt dit enigszins overeen met het palet dat Bloemaert gebruikte in zijn schilderij van Maria van Pallaes in 1657.
Met mijn toevoeging aan het straatbeeld hoop ik voorbijgangers te verrassen en te raken. Zoals een buurtbewoner verwoordde: ‘Het is een beetje verdrietig. Maar het is hoe het is. Heel mooi.’
Hoe ging het schilderen?
Het schilderen was warm en gezellig. Ik had ontzettend veel voorbijgangers, van alle soorten en maten. Veel van hen stopten en keken aandachtig, wilden horen wat ik deed en wat het verhaal achter de voorstelling was. Dit leverde tal van leuke gesprekken op. Een hele bijzondere ontmoeting had ik met Deborah, een Amerikaanse voorbijganger, zelf ook kunstenaar. Ze sprak me verbijsterd aan: ‘Die man lijkt sprekend op Jacques, die precies tegenover dit kastje woont!’ Alsof het zo had moeten zijn, vonden we allebei.
Het contact met de buurt ging erg goed. Verschillende buren kwamen kijken tijdens het schilderen. Sommigen kwamen zelfs meerdere keren per dag langs om de voortgang te bewonderen. En van de Fundatie van Renswoude kreeg ik elke ochtend een kopje koffie.
Schilderen in de publieke ruimte vind ik een geweldig leuke ervaring. Het voelt soms best kwetsbaar om in het openbaar kunst te maken en in een focus te komen. Maar je ontmoet zoveel verschillende soorten mensen en het is heel bemoedigend om tijdens het maken al positieve reacties te krijgen. Uiteindelijk was de ervaring enorm inspirerend en een feestje om te mogen doen.
KASTJES IN DE BUURT:
BEKIJK HIER ONZE ANDERE VETTE PROJECTEN!
STADSAMBASSADEURS VAN UTREG
FACEBOOK