Werkzaam als ambulant hulpverlener binnen de psychiatrie en ambassadeur bij Thirty030. In de Nuk wil zij Utrechters aan het denken zetten en soms even uit de tent lokken.
Hehe, eindelijk zit ik in de trein naar Utrecht Centraal. Ondanks dat de trein ellenlang stil lijkt te staan bij elk station ben ik blij dat de werkweek erop zit. De man naast mij die op een verschrikkelijke, ongeïnteresseerde en gore manier zijn zakje chips naar binnen werkt probeer ik te negeren.. Normaal gesproken kan ik mij mateloos ergeren aan de manier waarop mensen kunnen eten. Bijvoorbeeld met heel veel slijm, ongecontroleerd smakken of heel zwaar ademen tijdens het eten. Kleine misofonie trekjes heb ik helaas al enige tijd. Ik begin me na 30 minuten toch een beetje te vervelen en begin langs alle nieuws apps te scrollen. ‘Alweer veel berichten over het coronavirus’. De afgelopen dagen heb ik iedere dag wel een artikel gelezen over hoe snel het virus zich zou verspreiden, hoeveel doden er wel niet zijn gevallen en hoe deze griep al hele steden heeft platlegt..
Toch blijf ik lezen en stuit ik uiteindelijk op een artikel uit het AD waarin beschreven wordt wat er gaat gebeuren in Utrecht als het virus hier de kop opsteekt. Onder het mom van ‘je goed informeren kan geen kwaad’ begin ik het artikel te lezen. Het schijnt dat als iemand met het virus zich bij een arts meldt, deze je zal doorverwijzen naar de GGD. Ondertussen vragen artsen bij het Erasmus en RIVM testen aan en zullen de geïnfecteerde personen in isolatie gehouden worden. Hierna zijn er twee mogelijke scenario’s afhankelijk van de uitslag van de testen. Stel je test positief (wat in deze zin natuurlijk eigenlijk negatief is), dan zal er een contactonderzoek ingesteld worden. Hierin wordt er gekeken naar met wie je in contact bent geweest en wie van deze mensen de symptomen van het virus vertonen. Dan begint het hele riedeltje weer opnieuw. Ik lees dat,mochten de huisartsen en al het medische personeel in Utrecht ook besmet zijn dan hebben wel altijd nog onze Jan van Zanen. Hij is op de hoogte van alles wat door de GGD in zijn oren gefluisterd wordt. ‘Toch fijn om te weten’ denk ik. Ondanks dat ik Jan nooit ontmoet heb, lijkt het me een betrouwbare man.
En opeens merk ik, na het lezen van zelfs dit neutrale, informatieve artikel over het coronavirus, dat ik een lichte vlaag van paniek over me heen voel komen. Honderd vragen poppen op in mijn hoofd. ‘Heb ik vandaag mijn handen gewassen?’ Ik heb al wel wat last van m’n keel gehad de afgelopen dagen, valt dat onder de symptomen?’ Hoeveel dagen incubatietijd waren er ook alweer’? De lichte paniek maakt dat ik om me heen ga kijken en me bedenk dat er mogelijk ook iemand in deze treincoupé besmet kan zijn. Zou die man naast me met zijn irritante gesmak misschien in China zijn geweest in de afgelopen twee weken? ‘Of die vrouw in dat stewardessen pakje’ mompel ik in mezelf.. Terwijl ik de woorden mompel realiseer ik me dat alles wat ik mij de anderhalve minuut in mijn hoofd heb gehaald echt waanzin is. Waar ben ik in hemelsnaam mee bezig!? Ben ik echt zo beïnvloedbaar? De man, die ondertussen eindelijk zijn chipszakje in de prullenbak voor hem gooit, kijkt me lachend aan. Alsof hij erbij was terwijl mijn gedachten van hot naar her in mijn hoofd sprongen. In mijn hoofd hoor ik hem met een duidelijke Brabantse accent zeggen ‘Meiske, maak je maar niet zo druk. In mijn tijd had je de Hongkonggriep. Kregen mensen blauwe gezichten door zuurstoftekort. Niet best, maar dat hebben we ook gewoon overleefd. Ik moet een beetje grinniken en ben alweer vergeten waar ik me ook alweer zo druk over maakte.
Recente reacties