Thomas Endeman (1990) is fulltime dagdromer en freelance filmmaker. Gek op esthetiek in beelden, woorden en klanken. En op Utrecht natuurlijk. Als echte millennial heeft hij teveel hobby’s, teveel mogelijkheden, teveel feestjes, maar nooit… genoeg.
Terwijl ik op een bankje bij Hoog Catharijne zit te wachten word ik aangesproken door een vriendelijke man. ‘’Hé vriend, hoe gaat het? Wat ben je aan het doen?’’. Hij neemt zonder te vragen naast me plaats en begint een gesprek.
Hij is gevlucht uit Kenia en sinds enkele weken in Nederland. Het feit dat ik vorig jaar in Kenia ben geweest doet hem opleven en hij twijfelt geen seconde om het gesprek voort te zetten.
Sinds zijn komst in Nederland moet hij bedelen om rond te komen. De nachtopvang kost geld en dat heeft hij niet. Werken kan nog niet, zolang z’n papieren niet zijn geregeld. Anders zou hij dat zeker doen. Op de vraag of ik een paar euro voor hem heb antwoord ik: ‘’Sorry man, ik heb geen contact geld meer op zak’’. Waarop de vriendelijke man vraagt: ‘’Maybe you can go to the cash machine?’’. Toegegeven, ik had best even naar het pinautomaat kunnen lopen en bijvoorbeeld 10 euro voor hem kunnen pinnen. Tien euro. Er is bijna geen bezoek aan de Albert Heijn waarbij ik dat bedrag niet overschrijd. Toch deed ik het niet en hij vroeg me waarom niet.
Verontschuldigend antwoordde ik: ’’Tja, daar heb ik eigenlijk ook geen goede reden voor.’’ Op dat moment kwam m’n date aanlopen. Saved by the bell. ‘’O beautiful girl’’ lachte hij en gaf me een boks.
Diezelfde dag gaf ik zonder blikken of blozen €46 op de Parade uit, zonder ook maar een moment aan de vriendelijke man te denken.
Nu, een paar dagen later spookt zijn vraag door m’n hoofd.‘’Maybe you can go to the cash machine?’’. Als ik terugdenk aan mijn bezoek aan Kenia herinner ik me dat de bevolking daar bijna niks heeft. Toch zijn ze bereid alles met je te delen, mét een grote glimlach. Ik weet nog dat ik zo onder de indruk was van alle verhalen van de mensen die ik had ontmoet, dat ik in Nederland wat geld had ingezameld voor een sociaal initiatief in de sloppenwijken van Nairobi.
Ik weet zeker dat ik een jaar geleden best even naar het pinautomaat gelopen zou zijn, maar blijkbaar zakt dat gevoel na verloop van tijd weg…
Maar niet zonder reden, want aan het begin van dat weekend stond ik rond middernacht op Janskerkhof, waar een dakloze (met fiets) me om wat geld vroeg. Ook toen antwoordde ik dat ik geen contant geld op zak had. Op de vraag wat hij met dat geld zou gaan doen antwoordde hij met een grote glimlach: ‘’Drugs kopen.’’ Hmm, ik gun iedereen z’n pleziertje en waarschijnlijk is drugs voor hem al lang geen ‘pleziertje’ meer, maar dat is niet helemaal waarvoor ik m’n portemonnee zou willen trekken…
In 2016 zag ik bij DWDD een pinautomaat voor zwervers, verwerkt in een jas. De zogenoemde Pinjas. Daarbij snijdt het mes aan twee kanten. Mensen zonder contant geld (that’s me) kunnen iets geven en doordat het geld beheerd wordt, weet je zeker dat het goed terecht komt.
Een fantastisch idee, dat met gejuich onthaald werd en beloond werd met enkele prijzen voor de bedenker van reclamebureau N=5. Maar waar zijn die jassen? Waarom lopen er in Utrecht niet alleen maar van dat soort jassen rond? Met zo’n jas verzamel je genoeg voor de nachtopvang, waarna je hem inlevert voor de volgende.
Het lijkt me mooi om als Utrecht voorop te lopen in deze ontwikkeling en flink wat van deze jassen aan te schaffen. Dat kan het einde betekenen van bedelen op straat (om contant geld, that is) en zo kan ik de volgende keer de vriendelijke man gewoon wat schenken. Want ik weet zeker dat hij in zijn land ook met mij gedeeld zou hebben.
Goed weekend!
Benieuwd hoe de Pinjas werkt? Bekijk onderstaande film.
Recente reacties